Grappig, als ik een verhaaltje schrijf over een uitvaart, wordt dat door jullie het meest gewaardeerd. Maar het lastige is dat de mensen om wie het ging, zich zullen herkennen in zo’n verhaal. Daarmee is het onmiddellijk van de baan in verband met hun privacy, wat maakt dat ik er niet vaak over kan schrijven. Soms kan ik er een beetje omheen, dan lezen jullie het hier.
Zoals het verhaal voor oma.
Zijn ouders hadden hem de vrije hand gegeven in zijn verhaal. Hij was 7 jaar en heel erg trots dat hij iets mocht komen vertellen. Hij stond op een krukje voor de microfoon en haalde iets uit zijn broekzak.
“Oma, ik heb iets voor je! Het is heel zacht.”
Hij liep naar haar kist en legde het erop. Het waren stukjes mos die hij de vorige dag speciaal voor haar had meegenomen uit het bos.