Grappig, vorige week kwamen er bij een uitvaart twee mensen binnen met honden. Na afloop kwam een van hen mij vragen of het eigenlijk wel gebruikelijk was om een hond mee te nemen. Waarschijnlijk vroeg hij dat om de manier waarop ik had gekeken, mijn gezicht kan helaas niet liegen…
Tegelijkertijd vond ik het leuk dat hij de moed had om erover te beginnen en toen we in gesprek raakten, bleek hij nog nooit naar een uitvaart te zijn geweest. Hoe kon hij dan sommige dingen weten? Vandaar dit lijstje.
uitvaart etiquette voor genodigden
Het wordt over het algemeen fijn gevonden als je iets leuks c.q. iets netjes aantrekt. Het wordt ervaren als een teken van respect.
Honden neem je niet mee naar een uitvaart, tenzij het de hond van de overledene is.
Je legt je eigen bloemen nooit op de kist, de bovenkant van de kist is voor de directe nabestaanden. Hetzelfde geldt voor kaarten, foto’s en tekeningen.
Je condoleert mensen niet als ze nog in de aula zitten.
Je verlaat de zaal op teken van de uitvaartbegeleidster. Meestal geeft die een teken om van achteruit een voor een langs de kist te lopen om afscheid te nemen, dan verloopt het rustig zonder dat mensen elkaar in de weg gaan lopen.
Steeds vaker is afscheid nemen op de oude ‘defilé’ manier niet gewenst en wordt gevraagd om dat op een andere manier te doen. Dus let op de instructies.
De uitvaartbegeleidster zal ook iets vertellen over eventueel condoleren. Bij ons wordt er steeds minder gecondoleerd, het is meestal een informeel samenzijn. Daarbij staat er niemand op een rijtje, maar hoe je ook niet langs alle nabestaanden om een handje te geven. Fijn als je degene waarvoor je komt kan spreken, maar iemand gedag te zeggen als je weggaat hoeft niet.
Bij een samenzijn na afloop wordt vaak een drankje geschonken, het is niet de bedoeling om daar 20 biertjes achterover te tikken.