Na het overlijden van moeder waren de kinderen tussen alle bedrijven door begonnen met het opruimen van hun ouderlijk huis. ‘Memory lane’ met koffers vol kindertekeningen op zolder, oude posters van hun jeugdhelden en dozen vol foto’s van vroeger.
Foto’s van hun ouders als baby, de foto’s van het huwelijk, verliefde tijden en alles wat er in het leven voorbij komt.
Wat een mooie manier om afscheid te nemen. Samen met je zusjes al die foto’s door je handen laten glijden en herinneringen ophalen. Ze besloten ter plekke om iets met de foto’s te doen.
We hebben samen het afscheid samengesteld en de foto’s speelden daarin een grote rol. Ik vind het altijd belangrijk dat er een rode draad is en dat het afscheid ‘body’ krijgt en niet van los zand aan elkaar hangt. We hebben de sprekers op de lijn van ‘geboorte tot sterven’ gezet en iedere spreker gevraagd om een stukje van het leven te vertellen. Bij ieder stukje zat toepasselijke muziek en zaten de foto’s die pasten bij het verhaal.
Ze hebben hun moeder respect betuigd door haar verhaal te vertellen, haar leven dat zoveel heeft betekend voor zoveel mensen.
Ieder afscheid is anders, deze manier paste bij dit gezin.
Het is een mooi vak. Mooi om iedere keer weer te proberen om te helpen een uitvaart zoveel mogelijk te laten passen bij de overledene en de naasten.