Een paar jaar geleden overleed meneer Prinsen plotseling aan een hartaanval. Zij vrouw was volkomen overstuur en wist niet meer waar ze het zoeken moest van verdriet.
Ze waren al 60 jaar getrouwd en hij kwam iedere vrijdag thuis met een bos rozen. Het enige wat iedere week anders was, was het briefje wat hij aan de rozen hing. Iedere week stond er iets anders op, altijd iets liefs.
Ze had alle briefjes bewaard, vanaf de allereerste roos. En juist nu, nu ze steun zocht bij de briefjes, kon ze het doosje waar ze in zaten niet vinden. Radeloos zat ze in haar stoel en zo trof ik haar aan.
Ze vertelde me over de briefjes, hun jaren samen, hoe fijn ze het hadden gehad en dat ze zo graag wilde dat hij thuis zou komen. Ze was bang dat dat niet zou lukken, want ze hadden een piepklein flatje.
Ik vertelde haar dat het wel kon, als ze het niet erg zou vinden dat we meneer op een brancard naar het kamertje zouden brengen en hem er ook zo weer uit zouden halen. De kist kon nl alleen maar rechtop naar binnen. Ze was er helemaal verguld mee en de rust keerde weer een beetje terug.
En precies op het moment dat ze zei dat ze het zo fijn vond dat hij thuis kon komen, dwarrelde er een briefje vanaf het keukenkastje naar beneden, zo voor haar voeten. Het bleek het laatste briefje wat hij had geschreven, ze had het opzij gelegd om later in het doosje op te kunnen bergen. Er is echt meer tussen hemel en aarde…..