In deel 1 vertelde ik dat bij de kennismaking na een overlijden in veel gevallen alles nog onbekend is. Na binnenkomst in de kamer gaan we eerst eens kennismaken met iedereen die er zit.
Soms zijn er alleen de kinderen en de weduwe of weduwnaar, maar soms zit de kamer tjokvol met familie, buren en vrienden. Nadat we iedereen hebben begroet en gecondoleerd is het fijner om met een klein groepje verder te spreken en deelt de grote groep zich op.
Grappig, vaak weet je al direct de rollen van de diverse aanwezigen; wie het voortouw neemt, wie op de achtergrond alles regelt, en wie de problemen gaat geven.
Soms willen mensen gelijk de dingen regelen, soms gaan we het eerst eens hebben over alles wat er is gebeurd. Het verhaal 100 keer vertellen, dat helpt en geeft ons een beetje inzicht in de situatie.
Als iemand is overleden in het ziekenhuis, is er geen haast. De overledene wordt dan overgebracht naar het mortuarium, waar ons zorgteam de overledene verzorgt en overlegt in een kist of mand. Daarna wordt hij of zij overgebracht naar gewenst locatie. Eerst dus maar eens in gesprek.
Als de overledene nog thuis is, gaan we eerst kijken wat de situatie is.
Soms liggen mensen beneden in een ziekenhuisbed, met iedereen daaromheen. Maar soms ligt iemand boven en moet er in ieder geval een brancard komen om de overledene naar beneden te brengen.
Het is voor iedereen fijn als de overledene wordt verzorgd, het voelt respectvol. Je wilt zelf toch ook niet op z’n slechts tussen je geliefden in liggen. Daarbij vinden wij het prettig als iemand binnen circa 5 uur wordt gekoeld, de eerste aandacht gaat daar dus naar uit.
Het eerste onderdeel van het gesprek gaat hierover. Wat krijgt iemand aan, is er iemand die wil meehelpen met de verzorging, is er al nagedacht over een kist of mand of opbaarplank, en blijft iemand thuis of is een uitvaartcentrum gewenst. In het laatste geval, als er twijfel is, is het soms een idee om het een nachtje thuis te proberen. We kunnen de overledene altijd nog overbrengen. Grappig, tot nu toe blijft iedereen, na zo’n proefnachtje, eigenlijk altijd thuis.
Bij het brengen van de mand of kist, is de route van ingaan ook de route van uitgaan. Je kan de route dan nog uitproberen, er ligt tenslotte nog niemand in. Soms past het niet, dat hebben we vaak al ingeschat bij het binnenkomen van het huis. De deuren staan dan zo tegenover elkaar, dat de bocht naar buiten niet kan worden gemaakt.
Is thuisopbaring dan onmogelijk? Meestal lukt het wel, maar het heeft consequenties: De overledene wordt dan op de dag van de uitvaart op een brancard gelegd en in de hal weer in de kist of mand gelegd, of als de hal te klein is, op de uitvaartlocatie.
Volgende week verder…
Foto: Uitvaartbegeleidster bij Alma Uitvaartzorg, Barbara Alma