Kinderen van deze leeftijd beseffen echt dat het leven eindig is, dat je niet meer terugkomt als je bent overleden. Maar dat het ook in hun omgeving kan gebeuren, dat is wat anders… Jongeren beschouwen zichzelf als onkwetsbaar en degenen om hen heen ook.
Als het dan toch gebeurt, zijn ze diep verslagen. Ze zijn bezig met zingeving, vragen als ‘waarom zijn we hier op aarde’, ‘wat heeft het voor zin’ houdt vele kinderen bezig.
Jongeren willen het zelf oplossen of met hun vrienden. Ze hebben weinig raakvlakken met volwassenen en zullen zich eerder wenden tot leeftijdsgenoten. Ouders worden vaak als lastig ervaren.
Omdat veel jongeren ook nog in een fase zitten waarin hormonen door hun lichaam gieren, is het vaak veel te veel. Ze stellen hun rouw vaak uit tot latere tijden, overigens gaat dat onbewust. Veel ouders maken zich daar zorgen om, maar je kan het ook zien als een mooie manier van moeder natuur om te reguleren wat je aankan.
Boeken over rouw vinden ze vaak stom, maar ik heb gemerkt dat jongere kinderen het boek ‘achtste-groepers huilen niet’ van Jacques Vriens nog fijn vinden en jongeren toch zwichten voor het boekje ‘Als jongeren rouwen’. Het is eigenlijk bedoeld voor de ouders, maar jongeren pakken het toch vaak op als het ergens ligt te slingeren.