Een piepkleine crematie.
De grootste uitvaart die ik heb gedaan kende 1500 genodigden, de kleinste had er geen enkele.
De grootste uitvaart die ik heb gedaan kende 1500 genodigden, de kleinste had er geen enkele.
De kleinste weet ik nog tot in elk detail. Gek, maar iemand die niemand meer heeft, dat maakt indruk. Te weten dat iemand echt helemaal niemand meer heeft…. zo eenzaam!
Maar laatst werd ik benaderd door mensen die enigszins beschroomd belden dat er een oom was overleden. De oom was een hele nare man geweest en had niemand meer. Of ik hem wilde laten cremeren, zonder afscheid, zonder iets. Toen ik vroeg of ik dan nog wel bloemen voor meneer mocht kopen, was het even stil aan de telefoon. “Nee”, was het antwoord. “Liever niet”.
Ook dat maakte indruk, wat moet er wel niet gebeurd zijn in die familie dat zelfs bloemen niet meer zijn gegund. Dat moet heel vreselijk zijn geweest.
Meneer is door het zorgteam keurig verzorgd en in de kist gelegd. Hierna is hij in stilte gecremeerd, hij zal op het terrein van het crematorium in stilte door de medewerkers aldaar worden verstrooid.
Op zo’n moment prijs ik me gelukkig met iedereen om mij heen. En dit schrijvende, besluit ik dat ik vanavond even heel hard ga roepen dat ik van hen hou!