Er zijn mensen die een kist zelf maken. Er zijn kisten die zo prachtig zijn…. I.v.m. de privacy mag ik helaas geen foto’s laten zien.
Maar als je even op Google kijkt, zie je heel veel modellen en beschrijvingen staan.
Een kist moet aan een paar dingen voldoen:
– Hij moet gemaakt zijn van natuurlijke materialen die kunnen verbranden of vergaan zonder sporen achter te laten in de natuur.
– Hij moet passende maten hebben; deels omdat de overledenen erin moet passen, maar ook omdat de kist in de oven moet kunnen c.q. in het graf moet passen.
Inclusief handvaten is een standaard kist max 210 cm lang en max 68 cm breed. Voor grotere mensen moet je even overleggen met de uitvaartondernemer.
– Metalen delen aan de buitenkant moeten er i.g.v. crematie makkelijk afgehaald kunnen worden zonder de kist te hoeven openen.
– De bodem mag geen vocht doorlaten, daarvoor kan je vochtvrij papier onderin leggen met een opstaande rand. Of aan de uitvaartonderneming een hoes vragen. De hoezen (bodybags) die we daarvoor gebruiken, zijn van mais gemaakt en helemaal biologisch afbreekbaar.
– De bodem moet stevig zijn en stevig aan het bovendeel zijn bevestigd.
– Een kist maken op het moment suprême is niet handig!
Ik kan mij een kist herinneren, waarbij ik heb geweigerd om daarmee het huis uit te gaan; de bodem was er ongetwijfeld onderuit gevallen. De vader had de kist zelf gemaakt voor de moeder, maar hij bleek niet meer de handige man van vroeger. De kinderen hebben er toen een stevige plaat hout onder gezet met handvaten.
Er zijn ook zelfbouw pakketten op de markt, soms worden die gebruikt om de kistdelen makkelijk afzonderlijk van elkaar te kunnen beschilderen. Ieder kind neemt dan een deel mee naar huis. Maar uiteindelijk wordt dat een standaard kist en niet zo persoonlijk als een zelfgebouwde.