We hebben veel wens- en voor-gesprekken. Wensgesprekken zijn gesprekken waar mensen alles willen vastleggen of zich alleen maar willen oriënteren. Er is dan nog geen sprake van een overlijden. Voorgesprekken zijn gesprekken waar sprake is van een overlijden binnen afzienbare tijd.
Meestal komen we bij de mensen thuis. Niet alleen omdat het voor hen vaak makkelijker is, maar omdat wij dan kunnen zien hoe de mensen wonen. Bij een uitvaart zijn er zoveel keuzes, alleen al voor kisten zijn er honderden mogelijkheden. Bij het proeven van de sfeer kunnen we het aanbod enigszins reduceren, zodat er geen keuze stress ontstaat. Het is een smal paadje, je mag geen keuzes voor de familie maken, maar een beperkter aanbod is vaak wel makkelijker. Iemand die leeft in een oud eiken interieur zal niet snel kiezen voor een super moderne design kist en omgekeerd.
Los daarvan kunnen we dan gelijk ook kijken of thuis-opbaring mogelijk is. Ik heb beroepsdeformatie en kijk altijd bij binnenkomst; past een mand of kist in de lift, kunnen we in huis door de deur of is de deurpost te smal etc. Ik heb wel eens een deel van de schutting van de tuin laten weghalen en er is eens een raam uit de sponning gehaald.
Een bezoek aan huis maakt heel veel duidelijk en laat ook vaak de samenstelling van een gezin beter zien. Het hele gezin komt niet naar mij, maar is wel vaak aanwezig als dat gesprek bij de familie thuis plaatsvindt. Iedereen wacht dan in spanning mijn komst af; een gesprek over een aanstaand overlijden is ingewikkeld. Als mensen na afloop opgelucht ademhalen en het fijn hebben gevonden om erover te praten, ga ik met een goed gevoel naar huis.