Het is vreemd met deze crisis, een uitvaart is nu zo anders. We wennen nu een beetje, de eerste week moesten we echt even omschakelen en waren we niet erg creatief. Maar nu beginnen langzaam de ideeen weer te komen en gaan we voor het best mogelijke afscheid binnen alle beperkingen die er zijn.
Wat niet went is dat je niemand mag aanraken. Je mag niemand troosten. En waar een afscheid nou juist bedoeld is om mensen met elkaar te verbinden, moet iedereen op 1,5 meer afstand zitten op z’n eigen eiland. Velen vinden het heel erg moeilijk om mee om te gaan.
Maar het brengt ook grappige situaties:
Wij komen in ieder geval het eerste gesprek (mits niemand snottert of Corona heeft) bij de mensen thuis en daarna alleen als het nodig is. Liever doen we het nu via de telefoon of Zoom.
De dochter vond het niet goed dat we bij haar oude vader zouden komen, ze was bezorgd om hem en regelde alles met ons via de telefoon. Haar vader vond dat jammer en belde regelmatig om te vertellen over zijn vrouw. Prima natuurlijk, maar op een gegeven moment moest er rouwpost worden gebracht, ingevouwen en weer naar de post worden gebracht. Hij wilde de enveloppen perse zelf schrijven.
Hij liet een emmer van het balkon zakken waar het drukwerk inging. Een paar uur later haalde mijn collega de post op dezelfde manier weer op. Het leek op een scene uit Romeo en Juliet, de oude man hangend over het kleine balkonnetje van zijn flat, en mijn collega op het grasveld eronder. Beiden met een grote glimlach!