Meestal zijn schoondochters geweldig; steunen het gezin, zorgen voor de kleinkinderen en laten de kinderen samen met de ouder de uitvaart samenstellen. Ze zijn soms de stille krachten die wij ‘gebruiken’ om alles goed te laten draaien. Maar soms….
Een paar jaar terug was er een uitvaart van een heer met 4 zonen en 4 schoondochters. De dochters waren onderling duidelijk met elkaar in competitie. Als je dat gelijk bij binnenkomst opmerkt, weet je het eigenlijk al…. het wordt een zware week. Het lijkt dan onmogelijk om even het eigen belang opzij te zetten, er wordt continu gekeken of een andere schoondochter (of kleinkind) misschien een betere rol heeft dan de ander.
Ik krijg altijd een beetje medelijden met de kleinkinderen, die worden opgejut tot enorme prestaties, het lijkt nooit genoeg te zijn. De eerste dagen zijn het ergst, dan worden de territoria bepaald.
Maar vaak wordt het na een paar dagen anders, dan is iedereen een beetje gewend en ontspant weer. De sfeer wordt wat gemoedelijker en de dagelijkse zaken komen weer aan bod, waardoor vaak de tijd ontbreekt om ‘moeilijk’ te doen.
Dat is het moment waarop we proberen om het afscheid samen te stellen. Met elkaar, met liefst voor alle betrokken een eigen rol. Alle kleinkinderen met elkaar achter het katheder, waarbij alle kinderen een regel van een gedicht voorlezen. Als er meerdere gedichten zijn geschreven, lezen we ze allemaal! De grote kinderen helpen de kleintjes met het maken van een tekening of het aansteken van kaarsen.
Dan blijkt ook dat er maar 1 schoondochter durft te spreken en dat de andere schoondochters dat eigenlijk wel best vinden.
De overblijvende ouder is al lang blij dat de vrede er weer een beetje is en legt zich bij de zaken neer.
De zonen zijn trots op hun echtgenotes en hun kinderen….
Eind goed al goed!
Als het afscheid maar goed is, daar gaat het tenslotte om.