Een paar weken terug vond de uitvaart plaats van een oudere heer die 2 zonen naliet. De oudste zoon kwam uit een eerder huwelijk, de jongste zoon uit het huwelijk wat daarop volgde en beiden konden niet goed met elkaar overweg. De vechtscheiding dit na het eerste huwelijk was ontstaan had duidelijk haar weerslag gehad op deze mannen, ze waren beschadigd.
Vaak komen emoties die onderhuids aanwezig zijn, naar boven ten tijde van een uitvaart en vaak is dat nogal explosief. Alles wordt uitvergroot, zo ook hier. Het knalde en knetterde en alles wat de afgelopen jaren was opgekropt, kwam eruit. Gek genoeg denk ik vaak bij dit soort explosies dat het goed is dat het gebeurt. Laat maar komen, dat ruimt op en klaart de lucht. Soms worden de onderlinge verhoudingen er beter van, soms zorgt het helaas voor een verdere verwijdering. Hier werd de lucht blauw, voor het eerst in 50 jaar! Voor het eerst spraken de mannen met elkaar. Wat voelde dat goed, en niet alleen voor hen!
Een paar dagen later vonden ze bij hun vader achter in de kast een stapel dagboeken. De hele scheiding had hij van zich af geschreven en de teksten logen er niet om. De zonen besloten om de boeken verder niet door te lezen, maar aan hem mee te geven. Dat vond ik zo’n mooi gebaar; het was heel respectvol naar hun vader en zij sloten daar een hele nare periode mee af.
Het werd een prachtig afscheid en tevens een mooi begin van ‘nieuw broederschap’.