Zoals ik al schreef, heeft Corona ook vreemde positieve kanten. Zo was er deze week een gezin met een moeder een 2 dochters. De verhouding tussen hen was ronduit slecht en om dat nog een beetje in goede banen te leiden, ben ik naar hen toegegaan. De dames waren niet ziek en fysiek contact leek me in deze situatie prettiger dan een gesprek via een video-verbinding.
Het bleek dat de 1,5 meter afstand zo gek nog niet was.
Na 2 weken ziekbed van meneer, konden de dames elkaar niet meer horen of zien en de stekelige opmerkingen vlogen dan ook over een weer.
Het grappige is dat ‘vreemde ogen’ dan toch iets kunnen betekenen en het lukte om het geheel een beetje te sussen.
Mensen vallen bij groot verdriet vaak terug in oude patronen, zo ook hier. De oudste dochter had het zwaar te verduren gehad vroeger, vader had liever een zoon gehad. De jongste dochter was de lieveling, moeder had haar man nooit durven afvallen. Echt, achter iedere voordeur zit geluk en verdriet. Ieder heeft zo z’n problemen.
Als je allemaal je verhaal kan vertellen, ontstaat er soms begrip en als dat kan ontstaan is er weer ruimte voor respect en liefde.
Zo ook hier. Deze man was autoritair geweest en had moeilijk met zijn gevoel om kunnen gaan. Zijn gezin had daar duidelijk onder geleden.
Het bleek dat ze eigenlijk alle drie moeite hadden met een groots afscheid, dat strookte niet met hun gevoel.
En hier kwam Corona te hulp. Zonder gezichtsverlies konden ze een afscheid regelen in besloten kring en zo zaten we een paar dagen later met z’n viertjes bij het crematorium. En het was goed zo.