Condoleren is in ons vak gek genoeg een beladen onderwerp.
Condoleer je nou wel of niet? Sommige mensen worden er boos over als je het niet doet, maar anderen vinden het weer onpersoonlijk en hebben daar dan weer iets mee.
Tegenwoordig los ik het op door in een kamer vol met mensen, de eerste mensen te condoleren en me aan de anderen alleen voor te stellen. Omdat je tegenwoordig toch ook moet uitleggen dat we alleen een elleboogje geven i.v.m. Corona, heb je toch al meer contact en verdwijnt het condoleren op deze manier een beetje op de achtergrond.
Het condoleren lijkt überhaupt te verdwijnen. Het verandert langzaam naar een informeel samenzijn; geen mensen meer op een rijtje, maar een samenzijn waar je elkaar echt kan spreken.
Maar eigenlijk is condoleren een heel mooi woord. Het komt uit het Latijn;
Dolere betekent ‘pijn hebben’, ’treuren om’. Met het voorvoegsel Con erbij komt het neer op iets als ‘mee treuren’. En zo voelt ook.