Rouw = de tafel dekken voor 2: Als je het niet hebt meegemaakt, is het misschien lastig om voor te stellen, maar het duurt heel erg lang voordat je echt beseft dat iemand is overleden. Bij sommigen duurt het jaren! Je weet het met je ratio, maar je hoofd wil er niet in mee; het is te groot om te bevatten.
Ik ben zelf eens achter een rode sportwagen aangereden met een meneer erin die heel veel leek om mijn man. Zelfde sportwagen, wapperende haren, zwarte zonnebril. Ik werd ‘wakker’ in het centrum van Baarn, terwijl ik in Hilversum moest zijn. Ik had achteraf bezien dik 20 minuten in trance achter een wildvreemde man aan gereden. Wat een heftig MISSEN was dat. En zijn overlijden was als 6 jaar geleden!
Rouw is gemeen, rauw met au, en laat je struikelen op de meest vreemde momenten. Als je zijn sokken ziet hangen bij de Hema of als je zijn favoriete dropjes ziet liggen bij de kassa met een huilbui tot gevolg.
De keren dat ik teveel heb gekookt of 2 borden heb neerzet in plaats van 1 zijn legio. Rouw = de tafel dekken voor 2; jouw pijn in een klein stilleven aan tafel.
Het gekke is, dat je altijd denkt dat jij de enige bent die zich zo naar voelt.
Bij de Hema is er verder niemand die huilt, iedereen lijkt gelukkig en bij niemand lijkt er iets aan de hand….. Een vriend van mij zei destijds, dat misschien iedereen die op dat moment bij de Hema was, wel wilde gillen. Maar dat iedereen buitenshuis altijd keurig zijn mond houdt.
Ik eet inmiddels met een bord op schoot bij de televisie. Het journaal is mijn moment; met op de oude broodplank van mijn vader een bordje met eten en een glaasje wijn. Het is inmiddels goed zo.