Helaas hebben wij er als uitvaartbegeleidsters regelmatig mee te maken; een overlijden in je eigen kring en de vraag of wij de uitvaart willen begeleiden. Soms vinden mensen het te dichtbij en vragen je niet, maar vaak vinden mensen het juist heel fijn dat er dan geen vreemde meneer of mevrouw binnenkomt. Heel begrijpelijk, ik zou het ook niet willen. Maar voor ons wel vaak ingewikkeld, je zit in verschillende rollen. Mijn collega loste het prachtig op door het te benoemen: Nu ben ik even met jullie ‘op kantoor’, daarna ben ik weer prive.
Het is iedere keer weer een vreemd conflict; je wil het eigenlijk niet zelf doen, maar je wil ook niet dat iemand anders aan jouw dierbare zit of de regie heeft over zijn of haar afscheid.
Er is nog iets anders wat lastiger is dan anders en dat zijn de problemen binnen een gezin. Als uitvaartbegeleidster kan je pijnpunten bloot leggen, mensen zachtjes sturen op een respectvolle oplossing bij ruzies en met ‘vreemde ogen dwingen’ hard sturen als het nodig is.
Bij problemen binnen je eigen kring, is dat anders. Het voordeel is dat je ze kent, het nadeel is dat je misschien wel onderdeel van bent. En het ‘vreemde ogen’ verhaal gaat hier niet op.
Een uitvaart begeleiden binnen je eigen kring zet je wel weer aan het denken; het zet je op scherp. Het maakt je extra bewust van de vragen die je gewoonlijk stelt. De impact van die vragen is ineens veel duidelijker en dat proces doormaken is voor je eigen groei heel goed.
Uiteindelijk als alles achter de rug is, heeft (bijna) niemand in de gaten gehad hoeveel energie je dit heeft gekost, nog los van je eigen verdriet. Als jij gaat huilen, ben je de rots niet meer die iedereen nodig heeft, het huilen stel je dus uit.
De verzorging heb ik wel eens uitbesteed aan een door mij gekozen team.
Het aanraken was voor mij op dat moment te veel. Maar de regie heb ik nooit uit handen kunnen geven en het verdriet komt weken later.
Het is zoals het is.