Ik las ergens deze prachtige zin ‘Hij stapte uit het leven, zonder dood te gaan’. Stom, ik vergeet altijd op te schrijven waar ik dat dan heb gelezen, maar de zin geeft zo mooi weer wat wij soms tegen komen.
Ik werd gebeld door de buren; meneer was overleden, zij zorgden voor hem. Of ik snel kon komen. Altijd spijt gehad dat ik geen foto van hem heb genomen. Meneer zat in een oude leren stoel, hij zat er prachtig tussen al zijn boeken. Niet zomaar boeken, maar grote keurige stapels. Hij kon alleen nog maar naar het toilet en zijn stoel, de rest was dicht gebouwd. Maar zo mooi gebouwd dat het op een filmset leek.
Meneer was een kluizenaar en kon niet meer voor zichzelf zorgen, de keuken was niet meer bereikbaar. Hij leefde dankzij de buren. Hij was uit het leven gestapt zonder dood te gaan.
“Zoiets heb je nog nooit gezien.” De familie sprak vol schaamte over hun moeder. Voor de zekerheid had ik oude kleding aangetrokken en ging samen met het zorgteam het huis in. Hoe zij daar had geleefd was echt ongelofelijk. Het huis was zo verschrikkelijk vies! Er was echt niemand die zich om haar bekommerd had, of liever gezegd, ze had iedereen het huis uit gescholden en alle hulp geweigerd.
Ze was te goed voor opname en te slecht voor het leven. Heel verdrietig.
Dit zijn geen afleveringen van Help ze is een Hoarder, nee, deze mensen leven midden in Het Gooi. Verborgen, omdat ze uit het leven zijn gestapt, zonder dood te gaan.