Vaak helpen we mensen bij een uitvaart, waar de partner al jaren als mantelzorger heeft geleefd. Ik zeg expres ‘geleefd’, want we noemen dat met elkaar geen ‘werken’. Maar het is wel hard werken! En deze mensen zijn na het overlijden van hun partner helemaal op.
Ze zijn verdrietig en opgelucht tegelijk; verdrietig dat ze hun geliefde nooit meer zullen horen spreken, ruiken, omhelzen… Opgelucht dat het allemaal voorbij is en het Zwaard van Damocles dat altijd boven hun hoofd hing weg is. Blij voor degene die is overleden dat het lijden voorbij is. Soms boos om alles wat er is gebeurd. Het is een grote brei van emoties, alles loopt door elkaar.
Deze mensen zijn vaak ook nog hun sociale omgeving kwijt. In de loop van de jaren zijn de meeste mensen afgehaakt; het is ingewikkeld om op bezoek te gaan bij iemand die ziek is.
Het voelt eenzaam en leeg en de mensen weten vaak niet waar ze moeten beginnen om hun leven weer een beetje op te kunnen bouwen.
De mensen die eromheen staan, voelen zich vaak machteloos.
Maar hier geldt vaak dat waar goede vrienden zijn afgehaakt, hulp uit onverwachte hoek komt! Bedenk dat iemand heel erg moe is en nergens meer toe in staat is. Dan is praktische hulp altijd fijn: Koken, gras maaien, oppassen op de kinderen of op huisdieren.
Doe eens een kaartje in de bus met gewoon maar een gedachte.
Zeg niet “Je kan altijd bellen”, die kracht heeft iemand niet. Bel zelf!
Al die gebaren van aandacht zijn helend!