Maandag was er gelukkig tijd om te kijken naar de uitvaart van de koningin, maar tijdens het kijken bekroop me het rare gevoel dat ik mee was gegaan met de pracht en praal en mijn bewondering voor de organisatie van het geheel. Ik heb geen aandacht gehad voor de emoties van alle mensen. En dat voor een uitvaartbegeleidster….
Wat bij mij de vraag opriep of zo’n strak protocol helpt als je verdrietig bent. Het is in ieder geval wel een teken van groot respect en dat lijkt me voor de familie en de Engelsen een fijn gevoel. Gedeelde smart is halve smart en daar zijn de Engelsen een mooi voorbeeld van. Ik begreep ook dat de familie nog wel een paar momenten met haar heeft gehad in de privacy van het gezin, gelukkig maar.
Zo mijmerend vroeg ik mezelf af wat ik nou ontroerend vond, wat me bij zal blijven, los van de indrukwekkende grootte van het geheel. Voor mij waren dat de bloemen op de kist. In tegenstelling tot alle strakke bewegingen en het foutloos uitgevoerde protocol, was het een ‘wild’ bloemstuk. Er staken losse takken uit die hun eigen gang mochten gaan en de bloemen waren los geschikt.
Na een beetje googelen vond ik dat de bloemen zijn uitgekozen door Charles. Ze komen uit de tuinen van Buckingham Palace, Clarence House en Highgrove House. In het midden van het bloemstuk zat ook rozemarijn en mirte. Rozemarijn staat voor herinnering en mirte voor een gelukkig huwelijk, een verwijzing naar haar huwelijk met Phillip. De mirte in het rouwboeket komt van een stekje uit het bruidsboeket. Romantisch en liefdevol!