Een van de vragen na overlijden is vaak of het verstandig is om kleinkinderen te confronteren met hun overleden opa of oma.
De ouders moeten dat uiteraard zelf bepalen, maar de ervaring leert dat het voor kinderen fijn is als ze worden vrijgelaten in hun keuze. Ze kunnen tot een jaar of 8 nog niet plaatsen wat de dood is en wat de gevolgen zijn, maar ze bepalen vaak zelf of ze het fijn vinden om even naar opa of oma te gaan, of niet.
Als kinderen bang zijn, is dat over het algemeen omdat hun ouders bang zijn. Kinderen doen er zelf eigenlijk altijd heel normaal over.
Ze leggen vaak koekjes en snoepjes in de kist, een tekening en speelgoed. Ik heb wel eens een opa aangetroffen met allemaal autootjes op zijn buik. (Geef hun favoriete speelgoed niet mee met de overledene, kinderen bedoelen het lief, maar meestal niet met de bedoeling dat ze het speelgoed niet meer terugkrijgen).
Kinderen knijpen vaak even in de neus of in de handen, waarschijnlijk om te voelen of open of oma echt koud is. Maar ze willen ook vaak zien of de overledene sokken aanheeft. Til gewoon de deken op en laat ze alles zien. De fantasie is erger dan de werkelijkheid en als zij zien dat opa of oma liefdevol verzorgd is, is het altijd goed. Waarom ze zo vaak de voeten willen zien, ik heb geen idee, maar het is wel opvallend!