Met een hele groep kinderen gingen we de kist van oma uit de kamer rijden om naar het crematorium te gaan. Niet alle kindjes waren erbij toen oma een paar dagen tevoren in de kist werd gelegd en de kist werd gesloten. Dat werd direct duidelijk, omdat een klein schattig jongetje van 4 naar me toe kwam en vroeg wat er in die doos zat. Hij vond het wel spannend om met alle kinderen samen de kist te rijden en de rouwauto was vreselijk stoer, maar waarom we dit allemaal deden was hem niet duidelijk.
Toen ik vertelde dat oma in de kist lag, keek hij me met een ongelovige blik aan. “Gek he?” zei ik. “Ja” zei hij en keek van de kist naar mij en weer terug. Je zag ‘m denken dat ik ‘m voor de gek hield.
Maar toen we die middag bellen gingen blazen, zag ik hem heel geconcentreerd luisteren. Het verhaal werd verteld van de brievenbus in de hemel. Als hij heel hard zou denken aan oma, kon hij een kus of een wens of een verhaaltje in een bel blazen. Als de bellen dan knapten, waren ze aankomen bij de brievenbus en zouden ze worden bezorgd bij oma.
Hij blies en blies en blies en de wind nam de bellen mee, hoog in de lucht.
Wat zou hij in de bellen hebben geblazen? Kusjes?