“Doe mij maar in een kartonnen doos” had de man gezegd voor hij kwam te overlijden. Het gezin en ik zaten om de tafel en vooral de weduwe was er veel aan gelegen om aan de wensen van haar man te voldoen.
Ik liet hen de kist zien op de iPad en ik zag wat benauwde gezichten. Die kist ziet er ook echt uit als een kartonnen kist. Hij is bruin en niet erg aantrekkelijk. Ik scrolde verder naar een kunstenares die kartonnen kisten beplakt met stof, kralen en natuurlijke materialen.
Bij het voorbeeld dat ze zagen, begonnen de gezichten iets op te klaren. Maar echt blij werden ze er nog niet van.
Ik gaf ze de iPad en na uitleg hoe het werkte, ging het hele gezin door de collectie kisten, manden en opbaarplanken heen. Dat laatste vonden ze een beetje te modern, maar er werd veel gelachen en er was veel oh en ah te horen. Veel mensen weten nog steeds niet wat er allemaal mogelijk is.
Ze kozen uiteindelijk voor de meest eenvoudige vurenhouten kist. Omdat ze vonden dat hun man en vader meer verdiende dan karton, maar dat deze hele eenvoudige kist voldeed aan zijn vraag om eenvoud.
En zo was het goed; je ‘laatste huis’ moet bij jou passen en bij jouw nabestaanden.