Vorige week was het afscheid van mevrouw De Jongh, klein en intiem, alleen de kinderen zouden spreken. Dat waren er nogal wat, want mevrouw had een goed katholiek gezin gehad.
De dochters en schoondochters hadden om beurten voor mevrouw gezorgd, de mannen hadden er eigenlijk een beetje bij gehangen. Ze waren onder de indruk van wat komen ging, maar bluften dat weg met grote woorden en biertjes buiten op het terras.
Het is goed om bij een klein afscheid iets te doen wat alle aanwezigen met elkaar verbindt. Soms is het zinvol om dat van tevoren te organiseren, soms ontstaat het vanzelf….
Toen iedereen spontaan in een kring om de kist ging staan en elkaars hand vastpakte, zag ik ineens grote tranen rollen over de wangen van de zonen. Grote stoere mannen, wat een groot verdriet.
Gek misschien, maar dat is zo’n ontroerend moment, dat is het pareltje van de dag!