Van de week kwam ik toevallig eerder dan de huisarts aan bij de familie. Omdat ik niets mag doen tot de arts een verklaring heeft afgegeven dat meneer of mevrouw echt is overleden, zat ik een beetje te kletsen met de familie.
Ze vertelden dat ze na heel veel gedoe met diverse huisartsen, nu een leuke hippe arts hadden! Ze noemden haar naam, ik kende haar niet en zou niet weten hoe te ze eruit zag.
Even later ging de bel. Er kwam een prachtige jonge vrouw binnen, gekleed in een glanzend shirt met idem hakje.
En wat zag ik? Ze had blauwe nagellak!
Ze nam alle tijd voor het gezin, ze deed het duidelijk op haar manier en dat deed ze goed.
Later heb ik er nog even over nagedacht; ik gok dat mensen aanstoot nemen aan mijn tenen als ik ze blauw zou lakken, dus ik doe het maar niet. Cliënten zeggen vaak dat ze ons goed gekleed vinden. Als je verdrietig bent, vind je donkere kleuren en rustige dessins vaak fijner dan fel en vrolijk. Omdat ik geen zin heb om me de hele dag te verkleden, is mijn ‘werk’-kleding vaak ook mijn ‘privé’-kleding en zijn blauwe nagels niet handig.
Maar zij kon het hebben, het stond haar goed!